یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک
تزکیه نفسیا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک
تزکیه نفسمدح تو
یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا
یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا
نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی
سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا
نور تویی سور تویی دولت منصور تویی
مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا
قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی
قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا
حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی
روضه اومید تویی راه ده ای یار مرا
روز تویی روزه تویی حاصل دریوزه تویی
آب تویی کوزه تویی آب ده این بار مرا
دانه تویی دام تویی باده تویی جام تویی
پخته تویی خام تویی خام بمگذار مرا
این تن اگر کم تندی راه دلم کم زندی
راه شدی تا نبدی این همه گفتار مرا
مولانا جلال الدین محمد بلخی متخلص به مولان
سه دیوان از سه عارف
دیوان حضرت حافظ
دیوان حضرت مولانا (دیوان شمس)
دیوان حضرت خیام
در کوی خرابات به هرکس ندهند می با خرقه صد رنگ به ناکس ندهند می
آن باده که هردم دل عشاق بساید بیگانه نبیند خم و میخانه آن می
یا ذالمن
نیایش - تمنا
به نور دل صبح خیزان عشق زشادی به اندوه گریزان عشق
به رندان سرمست آگاه دل که هر گز نرفتند جز راه دل
به مستان افتاده در پای خم به رندان پیمانه پیمای خم
به شام غریبان ،به جام صبوح کز ایشان بودروز وشب را فتوح
که خاکم گل از آب انگور کن هوسهای من آتش طور کن
به خمخانه وحد تم راه ده دل زنده و جان آگاه ده
الهی به آنان که در تو گمند نهان از دل و دیده مردمند
از آن می که چون ریزمش در سبو برآرد سبو از دل آواز هو
از آن می که چون در دل منزل کند بدن را فروزانتراز دل کند
جهان منزل راحت اندیش نیست ازل تا ابد یک نفس بیش نیست
می معنی افروز و صورت گداز همه گشته معجون ناز ونیاز
پریشان دماغیم ساقی کجاست شرابی زشب مانده باقی کجاست
دماغم زمیخانه بوئی شنید حذرکن که دیوانه هوئی شنید
مغنی نوای طرب ساز کن دلم تنگ شد مطرب آواز کن
به میخانه آی و صفا را ببین ببین خویش را و خدا را ببین
تو در حلقه می پرستان در آی که چیزی نبینی به غیر از خدای
الهی به جان خراباتیان کز این محنت هستیم وارهان
رضی الدین آرتیمانی
مرده بدم زنده شدم دولت عشق آمد و من
دولت پاینده شدم .......
عشق آن شب مست مستش کرده بود فارغ از جام الستش کرده بود
سجده ای زد بر لب درگاه او پر زلیلا شد دل پر آه او
گفت یا رب از چه خوارم کرده ای بر صلیب عشق دارم کرده ای
جام لیلا را به دستم داده ای وندر این بازی شکستم داده ای
نشتر عشقش به جانم می زنی دردم از لیلاست آنم می زنی
خسته ام زین عشق، دل خونم مکن من که مجنونم تو مجنونم مکن
مرد این بازیچه دیگر نیستم این تو و لیلای تو ... من نیستم
گفت: ای دیوانه لیلایت منم در رگ پیدا و پنهانت منم
سال ها با جور لیلا ساختی من کنارت بودم و نشناختی
عشق لیلا در دلت انداختم صد قمار عشق یک جا باختم
کردمت آوارهء صحرا نشد گفتم عاقل می شوی اما نشد
سوختم در حسرت یک یا ربت غیر لیلا برنیامد از لبت
روز و شب او را صدا کردی ولی دیدم امشب با منی گفتم بلی
مطمئن بودم به من سرمیزنی در حریم خانه ام در میزنی
حال این لیلا که خوارت کرده بود درس عشقش بیقرارت کرده بود
مرد راهش باش تا شاهت کنم صد چو لیلا کشته در راهت کنم
منتصب به مرتضی عبدالهی